حرف

امروز حدود 19 هزار نفر از گرسنگی مُردند

به گزارش مشرق به نقل از «صدای اقتصاد»، سایت رسمی و مورد تایید جهانی «worldometers» که به انتشار برخی از آمارهای لحظه‌ای دنیا می‌پردازد، نشان می‌دهد که هم‌اکنون بیش از 886 میلیون نفر در جهان دچار سوء تغذیه هستند.

طبق اعداد و ارقام این سایت، امروز - 16 آبان‌ماه 93 - بیش از 18 هزار و 900 نفر در جهان بر اثر گرسنگی جان باختند. در عین حال هم‌اکنون نزدیک به یک میلیارد و 600 میلیون نفر در دنیا دچار اضافه‌وزن هستند.

همچنین این سایت می‌گوید که در حال حاضر بیش از 720 میلیون نفر در دنیا به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند. ضمن اینکه در سال جاری میلادی تا به امروز بیش از یک و نیم میلیون نفر به علت بیماری‌های مرتبط با آب جان باخته‌اند.

تعداد کل مرگ و میرهای امروز نیز در دنیا (تا این لحظه) نزدیک به 98 هزار نفر بوده است.

---

ضمناً میتوانید در سایت زیر آمار بروز جهان از جمله افراد گرسنه و افراد چاق را مشاهده نمایید؛توجه به آمار دیگر هم جالب توجه است

جورابای نخی

جورابای نخی خوب،برادرا،سه جفت پنج تومن

صدای ضعیف و خسته ای بود که از میان مالامال جمعیت درون قطار به گوش میرسید؛آنهم این وقت روز که شلوغ ترین ساعت است و غالباً فروشنده های دوره گرد فعالیت نمیکنند.

کم کم مرد ها ! خود را جابجا کردند و هیکل ریزنقش و نحیف صاحب صدا نمایان شد

خانم پیر حدوداً 75-80 ساله ای که با یک دسته جوراب در دستش و کیسه ی بزرگی پر از آنها؛و آن صدای پژمرده ی حزین؛درون قطار شهری،میان جماعتی از مردان شهر؛لبه ی گور را جستجو میکرد.

یک لحظه،آزرده از شلوغی و ترافیک و.... رگ قانونمندی ام گل کرد که اینکار خلاف است و آنهم در این ازدحام که جای سوزن انداختن نبود؛حال چطور میخواهد از کنار من عبور کند؟

پیرزن جلوی من که رسید؛چیزی نگفت جز تکرار جملات کلیشه ای اش و زیرچشم راه عبور میجست...برادرا...

عاقبت به سختی روزی اش را یافت. جورابهایی که فروخته شد.

آری

العدل اعطا کل حق ذی حقه

عدالت در کلام مولا اعطای حق هرچیزی به صاحب آن است.

گاهی کاری عبث، اما شرمنده میشوم؛که چقدر قوی و جدی از حکومت و کارهایش دفاع کردم.

لکن شرمندگی را حاصل نبود و دریافتم که گاهی باید جهاد کرد؛دفاع کافی نیست.

8 محرم الحرام    " ع . ن "

شمر زمانه

محرم

به کربلا که رسیدیم...، دیدیم...، بیش از آنچه ما، کربلا در انتظار بود ...

آیت الله مهدوی کنی(رحمت الله علیه)

قضاوت

روزى شیخى نزد عارف اعظم آمد و گفت: من چند ماهى است در محله‌ای خانه گرفته‌ام، روبروى خانه‌ی من یک دختر و مادرش زندگى می‌کنند، هرروز و گاه نیز شب مردان متفاوتى آنجا رفت و آمد دارند مرا تحمل این اوضاع دیگر نیست عارف گفت شاید اقوام باشند. گفت: نه من هر روز از پنجره نگاه می‌کنم گاه بیش از ده نفر متفاوت می آیند و بعد از ساعتى می روند.

عارف گفت کیسه‌ای بردار براى هر نفر یک سنگ در کیسه انداز چند  ماه دیگر با کیسه نزد من بیا تا میزان گناه ایشان را بسنجم . .شیخ با خوشحالى رفت و چنین کرد.بعد از چند ماه نزد عارف آمد و گفت من نمی‌توانم کیسه را حمل کنم از بس سنگین است شما براى شمارش بیایید. عارف فرمود: یک کیسه سنگ را تا کوچه‌ی من نتوانستی بیاوری، چگونه می خواهى با بار سنگین گناه نزد خداوند بروى ؟؟؟ حال برو به تعداد سنگ‌ها حلالیت بطلب و استغفارکن ...

چون آن دو زن همسر و دختر عارفى بزرگ هستند که بعد از مرگ وصیت کرده است که شاگردان و دوست دارانش در کتابخانه‌ی  او به مطالعه بپردازند .اى شیخ آنچه دیدى واقعیت داشت اما حقیقت نداشت .همانند تو که در واقعیت شیخى اما در حقیقت شیطان !!؟

اتوبوس آمد

درود خدا بر حسین قدیانی و قلم زیبایش...

پنجشنبه پیش از ظهر در فلان کانون خیابان ابوذر منطقه 17 تهران با جمعی از دوستان به بحث نشسته بودیم درباره بلای فضای مجازی که همه به آن مبتلاییم. ساعت گمانم نزدیک 14 بود که بحثمان تمام شد. خیلی زود از کانون زدم بیرون و کمی آنسوتر از مسجد پرخاطره ابوذر، چشمم افتاد به چند پیرزن که روی سکوی گوشه پیاده‌رو نشسته بودند. مجالی دست داد بلکه ایشان را خوب نگاه کنم و دقیق بفهمم که یکی‌شان گفت؛ «اتوبوس آمد.» همانکه گفت «اتوبوس آمد» از همه زودتر بلند شد و رفت آنسوی خیابان، سوار اتوبوس شود. همانکه گفت «اتوبوس آمد» دستش زنبیل قرمز مشبکی بود سراسر خاطره. همانکه گفت «اتوبوس آمد» دسته زمخت زنبیل را با دستمال‌کهنه پوشانده بود که انگشتان دستش احیانا آسیبی نبیند. همانکه گفت «اتوبوس آمد» برخلاف چند تایی دیگر از پیرزن‌ها، عصا نداشت، اما از همه پیرتر به نظر می‌رسید. همانکه گفت «اتوبوس آمد» مقنعه سپید را چنان با چادر مشکی زیبا ست کرده بود که دل می‌برد از آدم. همانکه گفت «اتوبوس آمد» قشنگ دیدم زنبیلش را. فلاکس چای، قند، خرما، نان و پنیر، گلاب، زیرانداز، شاید هم جانماز. همانکه گفت «اتوبوس آمد» همه دنیا را درون زنبیلش جا داده بود. همه زندگی را. همه دل را. همه عشق و محبت و صفا را. همانکه گفت «اتوبوس آمد» رفت و از در عقب اتوبوس، سوار شد. دیگر پیرزن‌ها هم. راه، دیگر باز شده بود.

ناگفتنی ها

حرف های نگفتنی // حرف هایی هست برای نگفتن //

// و ارزش عمیق هرکسی //

به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد .

عید غدیر خم