شب نوشت

یادم نیست آخرین باری که یک لال را دیدم کی بود که امشب یادش افتادم
انسانی که در نگاه اول بیچاره بنظر میرسد،چون قدرت تکلم ندارد اما در نگاه عمیق تر؛ انسانی را میبینی که رفتارش ،گفتارش را میسازد
یعنی چون نمیتواند بیان کند ، عمل میکند،نشان میدهد
حرفی را نمیزند که اجرا نکند ، یا برعکسش را انجام دهد
یا چیزی نمیگوید که اشتباه یا درست ،بعدها مجبور به توضیح و دفاع شود
یا برای پیشبرد کار از هر دری باب سخن به میان آورد و زبان بریزد
آه، فراموش کردم...
او اصلاً حرف نمیزند ، عمل میکند.



گاهی وقت ها آنقدر در گرداب گفته ها و ذهنیات و ندانسته  هایمان غرق میشویم که با خودمان حس غریبی میکنیم،
طوری که فکر میکنیم،اگر گفتیم،همان است و همین بس. و دیگر عمل نمیخواهد.
...
گاهی دلم میخواهد کاش لال بودیم
کاش فقط میتوانستیم با عملمان شخصیتمان را بسازیم
آنوقت دیگر تیکه و کنایه و طعنه بی معنا میشد
دیگر سفسته و مغلطه و توجیهات بی منطق قدرت خود را از دست میداد
نفاق و دورویی کمرنگ میشد و افراد هرآنچه بودند رفتار میکردند و دیگر شاعر نمیگفت:

شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی / هرلحظه به دام دگران پابستی
گفت شیخا هر آنچه گویی هستم / آیا تو چنانکه می نمایی هستی؟

---

  " ع . ن "